Perfekcyjna niedoskonałość:

Swoją „Perfekcyjną niedoskonałością” Jacek Dukaj funduje czytelnikom prawdziwe wyzwanie. Ten piekielny amalgamat pozornie niemożliwego - fizyki z przyszłości i myśli Gombrowicza - jest jak podróż przez literacki czyściec wysokiej próby. Prawdopodobnie jedna taka podróż nie wystarczy. Powieści Jacka Dukaja, amalgamat science fiction, fantasy, filozofii, fizyki i teologii, wymykają się łatwym definicjom, w dużej mierze za sprawą konstrukcji większych fabuł, w których zawsze jednym z głównych bohaterów jest Niewiadome. Nad „Extensą”, „Innymi pieśniami” oraz najnowszą „Perfekcyjną niedoskonałością” unosi się ten sam duch mrocznego niedopowiedzenia. Jedno nie ulega wątpliwości: „Perfekcyjna niedoskonałość” udowadnia, że Jacek Dukaj należy do grona najkonsekwentniejszych pisarzy polskich. Celowo nie zawężam tego stwierdzenia przydawką „science fiction”, bo też wrzucanie jego książek do niszowej przegródki byłoby uproszczeniem. Autor z pieczołowitością demiurga zabiera się do formowania kolejnych światów, ale czyni to w szczególny sposób - z książki na książkę powiększają się ich rozmiary, chyba proporcjonalnie do ambicji autora. Dlatego w pogoni za coraz bardziej skomplikowanymi rzeczywistościami oddala się coraz bardziej od ziemi, biegnąc ku... No właśnie, ku czemu? Odpowiedź wydaje się prosta: kłopoty z najnowszą i napisaną z największym jak dotąd rozmachem książką biorą się z chęci skonstruowania świata możliwie najpełniejszego, opartego nie tylko na frapującej fabule, ale też osadzonego w dokładnie opowiedzianych post-fizykach. To dlatego historia Adama Zamojskiego, kosmonauty z XXI wieku, wskrzeszonego w tajemniczych okolicznościach około 800 lat później, w świecie wymykającym się obecnie używanym siatkom pojęć, miażdży czytelnika. W poszukiwaniu wyjaśnienia zagadki zmartwychwstańca, na którym skupia się nagle zainteresowanie postludzkiego świata, musimy przyswoić sobie niezwykle rozgałęziony zestaw obcych narzędzi, wskoczyć w rzeczywistość zaludnioną przez stahsów, phoebów, inkluzje, przyjąć, że wszystkie te wydarzenia - operowanie przez jednego osobnika dwoma wcieleniami jednocześnie, podejmowane w tym samym czasie wędrówki w teraźniejszości i przeszłości, supeł z wektorów czasu i przestrzeni, fizyczne oderwanie ciała od duszy i wspomnień - są tak oczywiste jak podróż osobowym z Krakowa do Kielc. Niezbędna jest też chociażby powierzchowna znajomość zasady antropicznej (udowadniającej, że kosmos skonstruowany jest jak podglebie do rozwoju form białkowych) [...]. (Michał Olszewski "Perfekcyjna niedoskonałość", gazeta.pl).