Śniegi pokutujące

Książka jest wznowieniem oryginalnej wersji tekstu, który po raz pierwszy wydany został w latach 60. ubiegłego wieku. Zmieniony został natomiast wybór i układ fotografii poddanych cyfrowej obróbce – część z nich nie była do tej pory publikowana. Mimo upływu lat tekst wciąż doskonale się broni i pozostaje aktualny. Jest to zasługa nie tylko stylu i umiejętności pisarskich autora, ale także ponadczasowości jego książki. Opowiadając o trzeciej polskiej wyprawie w Hindukusz z 1963 roku, Andrzej Wilczkowski nie ogranicza się jedynie do precyzyjnego relacjonowania przebiegu ekspedycji oraz jej eksploracyjnych i sportowych osiągnięć, ale skupia się na relacjach międzyludzkich, kreśląc przebieg wyprawy z perspektywy jej lidera. Przedstawia losy ludzi, którzy stykają się z przytłaczającą potęgą oraz groźnym pięknem gór. W oddaleniu od cywilizacji i w trudnych warunkach łatwo o konflikty – decyzje, które nie budzą entuzjazmu, polecenia wykonywane z niechęcią lub żalem, narastające urazy… Wszystko to prowadzi do spięć uczestników z kierownikiem wyprawy, który musi się zmagać nie tylko z tarciami w zespole, ale także własnymi wątpliwościami. Autor pisze o tym do bólu szczerze i bez taryfy ulgowej – dla siebie i reszty. To właśnie wyróżnia „Śniegi pokutujące” na tle literatury górskiej i decyduje o tym, że pozycja jest powszechnie uważana za najlepszą polską książkę wyprawową. „To nie góry, ale człowiek w górach jest podmiotem. Jeśli się o tym zapomni, to można napisać najwyżej przewodnik, a nie książkę o wyprawie” – deklarował autor, a jego dzieło jest najlepszym dowodem na to, że miał niezaprzeczalną rację.