Diego i Frida

Francuskiego noblistę Jean - Marie Gustave Le Cl'ezio zawsze fascynowały Meksyk i kraje Ameryki Środkowej, a inspirację znajdował w magicznym świecie pierwotnych Indian z tamtego rejonu. Ale nie tylko. W 1993 roku opublikował biografię dwojga meksykańskich artystów, Diega Rivery i Fridy Kahlo. Burzliwy, namiętny i zdawałoby się niemożliwy związek Diega i Fridy był już opisywany w filmie ("Frida" z Salmą Hayek) i literaturze ("Frida - życie i twórczość Fridy Kahlo" Hayden Herrery czy "Frida Kahlo 1907-1954. Cierpienie i pasja" Andrei Kettenmann). To nie dziwi, bo jak pisze Le Cl'ezio, "nie ma w historii drugiej pary małżeńskiej tak silnie zjednoczonej w akcie tworzenia". Tylko że w przypadku francuskiego pisarza jest przynajmniej jeszcze jeden powód, który sprawił, że napisał tę książkę: "Ani wydarzenia losowe, ani proza życia, ani kolejne rozczarowania nie były w stanie przerwać więzi zbudowanej nie na zależności, lecz na nieustannej wymianie, jak w krwioobiegu czy w układzie oddechowym. Miłosny związek obojga artystów przyrównać można do samego Meksyku, do meksykańskiej ziemi, do rytmu pór roku, do zróżnicowania klimatu i kultur. Był to związek oparty na cierpieniu i okrucieństwie, lecz także na absolutnej konieczności".