Lutek co miał szałas na Połoninie

O Lutku Pińczuku, słynnym bieszczadniku, śpiewać zaczęto przed ponad pół wiekiem, gdy na festiwalu opolskim w 1964 roku pojawił się Tadeusz Woźniakowski z piosenką „Ballada bieszczadzka", która błyskawicznie stała się wielkim przebojem. Na każdym weselu czy zabawie ludowej śpiewano wówczas: Mam szałas na połoninie, piękniejszy niż w mieście dom... Bieszczady miały już wielką moc przyciągania, a słowa ballady ożywiały wyobraźnię. Tylko nieliczni wiedzieli, że podmiotem lirycznym i bohaterem tego szlagieru jest Ludwik Pińczuk — młodzian, który wymarzył sobie życie wśród gór i energicznie za spełnianie tych marzeń się zabrał. Wyremontowawszy niszczejący schron na Połoninie Wetlińskiej, uczynił z niego jedno z najpopularniejszych miejsc w polskich górach. Zamieszkał tam ze swym koniem, który polubił siana woń, by wreszcie sprowadzić do schroniska „pannę w sukni niebieskiej, co oczy niebieskie ma”. [nota wydawcy].