Słońce na miedzy

Miłośnikom Podlasia Józefa Rybińskiego specjalnie przedstawiać nie trzeba. Wielu z nich wychowało się na jego, wydanym w dwóch tomach, ciepłym i gawędziarskim „Słońcu na miedzy”. Beztroska, niemal sielska aura podlaskich wsi poznała gorzki smak wojny. Jednak bezstronny obserwator życia, jakim niewątpliwie był Autor pozwala spoglądać na minione wydarzenia okiem kronikarza. Uczestniczymy w podróży po powiecie sokólskim i jego „długich wioskach” z wianuszkiem drzew: jabłoni, grusz, śliw, czereśni i wiśni. Poznajemy bardzo urokliwy zwyczaj sadzenia drzew owocowych, które były swoistym tabu, a nawet świętością. To, co urzeka to ludzie, serdeczni, otwarci i ciepli. Pośród przyjaznych dusz można przywołać magiczny świat z dzieciństwa, pełen słodyczy najsmaczniejszych na świecie gruszek i śliwek zerwanych z sadu oraz zapachu pierwszej odwalonej skiby ziemi na wiosnę. Zanurzmy się w tamten świat, w starodawne Podlasie wraz z całym bogactwem tradycyjnych obyczajów i obrzędów, które ciągle jeszcze jest. Dziś może nieco archaiczne, ale jakże bliskie sercu.