Prawowitość epoki nowożytnej

Książka stawia jedno z najbardziej frapujących pytań współczesności: pytanie o prawdziwe źródła pośredniowiecznej europejskiej kultury umysłowej i jej związki z chrześcijaństwem. Jeśli rzeczywiście – jak się powszechnie sądzi – pojęcia dzisiejszych nauk społecznych byłyby „zsekularyzowanymi” pojęciami teologicznymi, oznaczałoby to, że nowożytność dopuściła się swoistej intelektualnej czy duchowej nieprawości: odrzucając de facto chrześcijaństwo wraz z jego teologią, wykorzystywałaby w gruncie rzeczy jego substancję do własnych celów, wypaczając ją i deformując, a wręcz obracając przeciwko niemu. Tym samym okazałaby się niewdzięczną sukcesorką, gdyż przejmowałaby jakieś dziedzictwo, starannie zacierając ślady po spadkodawcach, co z kolei kazałoby wątpić w „prawowitość” epoki nowożytnej jako samodzielnej formacji intelektualnej, a przynajmniej doszukiwać się w jej dorobku niespłaconego długu kulturowego. Autor podejmuje zdecydowaną polemikę z taką interpretacją współczesnej kultury umysłowej, dowodząc, że nowożytność formowała się w gruncie rzeczy w opozycji do chrześcijaństwa. Musiała odpowiedzieć na pytania pozostawione jej w spadku, ale uczyniła to samodzielnie i własnymi metodami, dlatego w pełni zasługuje na miano epoki prawowitej, wolnej od wszelkich długów kulturowych.