Monografia wskazuje na te sytuacje, gdy przedmiotem realizacji staje się roszczenie o zaniechanie, które powstaje, gdy doszło już do naruszenia prawa podmiotowego, bądź też wtedy, gdy istnieje groźba naruszenia takiego prawa.
Pozaprocesową formę realizacji omawianego roszczenia stanowi działanie polegające na ostatecznym przedsądowym wezwaniu do zaniechania. Jeżeli okaże się ex post, że prawo podmiotowe, którego dotyczy wezwanie do zaniechania, w rzeczywistości nie przysługiwało w ogóle wzywającemu w chwili wystosowania przez niego wezwania do zaniechania lub też, jeżeli okaże się, że przedmiotowe prawo przysługiwało mu w zakresie węższym, niż zostało to opisane w wezwaniu, to powstaje w związku z tym pytanie, czy, a jeżeli tak, to na jakich zasadach, można rzekomo uprawnionemu (wzywającemu) przypisać odpowiedzialność za szkodę, którą adresat wezwania poniósł na skutek zastosowania się do treści żądania zawartego w wezwaniu. Skutkiem zastosowania się rzekomego naruszyciela do otrzymanego wezwania jest zaprzestanie planowanej lub prowadzonej uprzednio przez wzywanego działalności gospodarczej w zakresie dotyczącym prawa podmiotowego, którego dotyczy wezwanie. W konsekwencji naturalne jest, że na skutek podjęcia takiej decyzji rzekomy naruszyciel poniesie istotny uszczerbek, przede wszystkim majątkowy, w postaci np. braku możliwości wprowadzenia do obrotu mebli wyprodukowanych według wzoru przemysłowego, nakładów finansowych koniecznych dla wdrożenia produkcji oraz marketingu nowego modelu mebli etc.
