– Otwierać! – Drewniane drzwi pokoju zadygotały od uderzeń. – Mam ochotę na dziwkę. Avelyn wzdrygnęła się, słysząc żądanie mężczyzny, mocniej ścisnęła trzymany przed sobą pożyczony sztylet i cofnęła się od zaryglowanych drzwi. Wiedziała, że musi tylko zachować ciszę, a natręt w końcu da za wygraną i pójdzie dalej korytarzem. Tak działo się przez minionych siedem nocy. Mężczyźni, którzy szukali chętnej kobiety, niezliczoną ilość razy zatrzymywali się przed jej drzwiami i próbowali wejść, a potem ruszali dalej i znajdowali drzwi, które ustępowały. Wyglądało, że nawet w tym zamtuzie obowiązuje swoisty kodeks honorowy. Zaryglowane drzwi oznaczały najwidoczniej, że albo pokój jest już zajęty, albo przebywająca w nim dama nie życzy sobie towarzystwa. Ku zaskoczeniu Avelyn mężczyźni respektowali owo życzenie. Kiedy na korytarzu znów zapadła cisza, Avelyn opuściła oręż i odetchnęła. Stłumiła śmiech na myśl o tym, jak głośno zabrzmiał jej oddech. Usiadła na zydlu przy oknie i wpatrzyła się w zachmurzone niebo. Wszystko było szare. Niebo, droga, nawet budynki majaczące niewyraźnie w oddali. Pragnęła stąd odejść, jednak uległa namowom nowej przyjaciółki, Hannah, by zaczekać na poprawę pogody. Teraz, po niemal ośmiu dniach ciągłego deszczu, strumienie wzbiorą tak, że nie da się przejść ich w bród. Nie po to ryzykowała życie, uciekając od ojca i rychłych zaślubin, by dać się pojmać i odprowadzić z powrotem. Wszyscy w domu powtarzali jej, jak bardzo powinna czuć się szczęśliwa i dumna z powodu zaręczyn z jednym z wojowników króla Óláfra. Król nie miał obowiązku dbać o jej przyszłość. Zatem dlaczego zadał sobie dla niej tyle trudu? (Fragment).
