Polska polityka społeczna:

Zarówno przedstawiciele nauki, jak i praktycy ujawniają, że istniało i istnieje żywe zainteresowanie socjalnymi funkcjami państwa. Państwo polskie wypełniając te funkcje było opiekuńcze, choć skala i jakość tej opiekuńczości wcale nie są jednoznacznie oceniane. Spór o opiekuńczość naszego państwa bezpośrednio dotyczy polityki społecznej; jaka była?, jaka jest? i jaka może być? Pytania te inspirują autora do namysłu. Chce jednocześnie, poszukując odpowiedzi na postawione pytania, pozostawić je otwarte dla inaczej myślących. Jak sądzi, nie ma i nie będzie zgody na jedną diagnozę naszych spraw socjalnych. Dlatego też wydobywa z niedawnej historii Polski poglądy zróżnicowane, świadczące o pluralizmie cechującym środowisko polityków społecznych. Ich wspólną cechą była refleksja o losie człowieka. Do Unii Europejskiej wnosimy nie tylko nasze "słabości" socjalne; mamy dla niej własne, narodowe argumenty, oparte na doświadczeniu wielu dziesięcioleci i dwóch odrębnych ustrojów. W obu pielęgnowano z różną intensywnością opiekuńczą rolę państwa.