Kolejny numer kwartalnika „Kronos” o męczeństwie rozumu i wielkich zmyśleniach oraz wpływie literatury na filozofię i politykę niemiecką (i odwrotnie): • Johann Wolfgang Goethe, Lata wędrówki Wilhelma Meistra • Johann Wolfgang Goethe, Natura • Johann Wolfgang Goethe, O Poetyce Arystotelesa • Johann Wolfgang Goethe, Platon jako towarzysz chrześcijańskiego objawienia • Johann Wolfgang Goethe, Prasłowa orfickie • Johann Wolfgang Goethe, Słowo dla młodego poety • Johann Wolfgang Goethe, Studium według Spinozy • Thomas Carlyle, Śmierć Goethego • Friedrich Hölderlin, Listy do Boehlendorffa • Friedrich Hölderlin, Uwagi o Antygonie • Friedrich Hölderlin, Uwagi o Edypie • Friedrich Hölderlin, Znaczenie tragedii Ponadto: Heinrich Heine o kobietach u Shakespeare’a, W.H. Auden o sztuce poezji, eseje Petera Szondiego oraz eseje o pisarstwie Josepha Rotha. Czasami stosunek do tradycji wyraża się w naśladowaniu metod i środków, po które sięgali ci, co nas bezpośrednio poprzedzali. Kiedy indziej przejawia się on w trwożliwej adoracji wszystkiego, co przetrwało jako szacowne i z niejasnego powodu cenne skamieliny. Oba podejścia są równie zawodne. Pierwsze ma krótkie nogi: epigonizm bywa zazwyczaj bezmyślnym lub koniunkturalnym pochlebstwem i szybko wyczerpuje swą siłę lub zmienia się we własne przeciwieństwo. Podejście drugie wynika ze stanu dezorientacji, w którym czci się na chybił trafił wszystko, co było i minęło. A jednak przyswajanie tradycji nie może polegać na jej bezmyślnym wchłanianiu, gdyż nie dowiemy się wtedy, dlaczego coś, co cieszy się wielkim powodzeniem, nagle na setki lat znika, by równie nagle, nie wiadomo skąd i za jaką przyczyną, gwałtownie wypłynąć na wierzch. Tak stało się z twórczością Hölderlina, która umilkła na całe sto lat, następnie zaś zmartwychpowstała i w niewytłumaczalny sposób wniknęła we współczesną niemczyznę. Wynika stąd, że tradycji nie dziedziczy się w prostej linii, tradycję dopiero się stwarza – zawsze na zakwasie przeszłości, nigdy od zera.
