Zerwane zaręczyny lady Isabelli

Masz już dwadzieścia trzy lata, Isabello Alstone, i nie powinnaś uciekać przed problemami. Wróć do sali balowej i udawaj, że się dobrze bawisz. Nie skradaj się tutaj, jakbyś miała ochotę ukraść rodowe srebra. Isabella była zmęczona odgrywaniem roli damy, osoby nienagannej w każdym calu. Zdjęła rękawiczki i zaczęła się nimi wachlować, by ochłodzić zaczerwienioną twarz. Pozostawała głucha na głos rozsądku. W ten upalny letni wieczór trudno było wytrzymać nawet na tarasie. Nie zamierzała wracać na salę, dopóki nie ochłonie i nie opanuje nerwów. Z rezygnacją machnęła ręką. Towarzyszyło jej przekonanie, że popełniła błąd, składając poważne obietnice. Jak więc mogła zachować spokój? – Jak to możliwe, by szlachetna dama kryła się w ciemności z takimi jak ja? Lepiej będzie, jeśli powróci pani do pełnienia roli królowej balu. Za chwilę ktoś może przyłapać panią w nieodpowiednim towarzystwie. Czyjeś słowa dochodzące z głębi mrocznego pokoju wyrwały Isabellę z zadumy. Wiedziała, że ten ktoś ma rację, jednak niespodziewanie zamarzyła o odrobinie szaleństwa. – Dlaczego? – zapytała, starając się przeniknąć wzrokiem ciemność. Szorstki męski głos niósł zapowiedź niebezpieczeństwa. Postanowiła zapomnieć o wszelkiej ostrożności i przez chwilę poczuć się kimś innym niż dotychczas. Miała powyżej uszu wizerunku powszechnie szanowanej Isabelli. Oto stanie się kobietą, która nie boi się nieoczekiwanych, tajemniczych spotkań. Była gotowa stawić czoło wyzwaniu, jakby została stworzona do szaleństw. Wyobraziła sobie siebie jako śmiałą, roześmianą dziewczynę, bez oporów korzystającą z uciech życia. Pokusa czaiła się tuż za rogiem... (Fragment).