Samotny strajk Sierpień 1988

To jest opowieść o jednym z najbardziej nietypowych i dramatycznych strajków, do których doszło w Polsce w czasach PRL. Nietypowy, bo zdarzył się u schyłku poprzedniego systemu, gdy większość Polaków widziała jego bezsens i agonię, jednocześnie nie wierząc, że upadnie on jeszcze za ich życia. Dramatyzm strajku polegał na tym, że uczestniczyła w nim zaledwie garstka niepokornych. Tragizmem wydarzenia było to, że większość Polaków, także szczecinian, potraktowała je obojętnie. Na protestujących patrzyli z podejrzliwością i niechęcią, w najlepszym razie - z obojętnością. (fragment wstępu)