Dama w czerni

– Lordzie Scorborough?! – zawołała kilka razy. Nikt nie zareagował, więc przeszła ostrożnie przez ciemną sień i zajrzała do pomieszczenia, które wyglądało na kuchnię i świeciło pustkami, jeśli nie liczyć parującego na piecu czajnika. Poniosła welon i zatknęła go na kapelusz, żeby lepiej widzieć. Skoro gotuje się woda, ktoś musi być w pobliżu. W takim razie dlaczego ignoruje nawoływania i uparcie milczy? Zaniepokojona zaczęła zbierać się do wyjścia, gdy nagle usłyszała w korytarzu kroki. Odwróciła się w ich stronę i znalazła się twarzą w twarz z obcym mężczyzną. Odzianym w parę krótkich niewymownych i… nic więcej. – Matko przenajświętsza! – krzyknęła w popłochu, kiedy stanął jak wryty i uraczył ją wiązanką nad wyraz dosadnych przekleństw. Ich znaczenia mogła się jedynie domyślać. Od pasa w górę i od ud w dół był kompletnie goły. Nim zdążyła się otrząsnąć i jako tako odzyskać zmysły, zarejestrowała umięśnione łydki, szeroki tors i muskularne ramiona, które wyglądały, jakby miały niewiele mniejszy obwód niż jej talia. – Rety – wymamrotała bez sensu, z trudem podnosząc wzrok ku jego twarzy. Jej nieregularne rysy wcale nie dodały jej animuszu. Prawdę mówiąc, wprawiły ją jeszcze w większy niepokój niż to, że miał na sobie tak mało ubrania. Króciutko ostrzyżone włosy i kilkudniowy zarost sprawiały, że wyglądał jak groźny rzezimieszek. Słodki Jezu, może to naprawdę jakiś typ spod ciemnej gwiazdy? Zbiegły skazaniec albo jeszcze gorzej? Dżentelmeni z pewnością nie używają takiego rynsztokowego języka, jakim się przed chwilą posłużył. Serce podeszło jej do gardła i oblała się zimnym potem. To nie ten dom, uprzytomniła sobie raptem. Trafiłam pod niewłaściwy adres! Z tą myślą odwinęła się na pięcie i spanikowana popędziła do wyjścia. (Fragment).