Kazania i traktaty

Osobiste życie Eckharta było świadectwem radykalnego doświadczenia Boga, któremu dawał wyraz w skrajnie dialektycznej myśli, która czerpała zarówno z nurtu augustyńsko-neoplatońskiego, jak i z idei wielkich dominikanów XIII w., zwłaszcza Alberta Wielkiego i Tomasza z Akwinu. „Traktaty i kazania” obejmują konferencje, „Mowy pouczające”, głoszone przez Eckharta „do tych, duchowych dzieci, które pytały go o wiele rzeczy, kiedy wieczorami zasiadali razem, by wieść uczone rozmowy”, „Księgę boskiej pociechy”, napisaną dla królowej Agnieszki Węgierskiej po tragicznej śmierci jej ojca, Albrechta I Habsburga, oraz zbiór „Kazań” (traktat „O człowieku szlachetnego rodu” jest również kazaniem). Mimo różnorodności poruszanych tematów, Mistrz Eckhart bezustannie powraca do podstawowego wywodu: Człowiek powinien uwolnić się od wszystkich rzeczy, jedynie bowiem dzięki całkowitemu ogołoceniu siebie ze wszystkiego i z samego siebie może zjednoczyć się z Prawdą, z Bogiem. Dusza wtedy wnika w swą podstawę, Bóg zaś rodzi się w duszy; dusza wtedy zostaje zrodzona jako syn Boży, a Bóg zostaje zrodzony z duszy, tak jak dobroć dawcy rozkwita w przepełnionym wdzięcznością sercu obdarowanego.