Z głową w ulach:

"Z przyjemnością i wzruszeniem czytam książkę Marty Konek, bowiem jest jak kapsuła czasu, dzięki której znów stoję na ganku domu moich dziadków, opierając się o chropowaty pień jabłoni, przystrzyżonej przez dziadka w połowie, bo jej wielkie, soczyste jabłka obtłukiwały dach domu. Ile pszczół sprawiało, że rok w rok rodziła? Widzę też ogromną lipę w środku wsi, pod którą parkowaliśmy z dziadkiem furą wypełnioną sianem, a babcia rwała całe naręcza kwiatu lipy na zimową herbatkę… Ile pszczół sprawiało, że ta lipa kwitła? Nie ma już dziadków, nie ma już tej lipy i nie ma jak policzyć pszczół… Nigdy nie będę miał pasieki, choć tę, dzięki książce Marty, można z powodzeniem założyć… Ale czytam "Z głową w ulach" ze wzruszeniem, z przyjemnością, bo dla mnie to opowieść o moim dzieciństwie, o rytmie czterech pór roku nadającym sens codziennemu wstawaniu, i o tym, że można żyć inaczej: zamiast dzień w dzień, w godzinach szczytu, stać w drodze do pracy w korkach, płynąć po rzece łódką, z ulami na pokładzie, by ustawić je na drugim brzegu, a za kilka tygodni znowu się przeprawić i zebrać dziki miód…" (Piotr Brysacz, dyrektor artystyczny festiwalu literackiego Patrząc na Wschód)