Konkurs na żonę

Sutton Keynes uważał się za człowieka myślącego i postępującego zgodnie z zasadami logiki, które jasno dowodzą, że nic z niczego się nie bierze. Wszystko ma jakiś konkretny powód, choć naturalnie może się zdarzyć, że coś spadnie na człowieka jak grom z jasnego nieba, tyle że w uporządkowanym życiu zdarzało się to bardzo rzadko. I właśnie zdarzyło się w chwili, gdy stawy pana Barnesa, leciwego prawnika jego zmarłego stryja, zaskrzypiały, przekazując, że byłoby lepiej, gdyby szanowny pan mecenas tego nie robił. On jednak nie posłuchał i nachylił się ku Suttonowi, by wypowiedzieć tych piętnaście słów, jakże niemiłych dla kogoś, komu tak dobrze się żyje w kawalerskim stanie: – Jeśli zależy panu na tej fortunie, musi pan znaleźć kandydatkę na żonę w ciągu czterech najbliższych tygodni. Cztery tygodnie na znalezienie szanownej małżonki! Te słowa jakby wyssały całe powietrze z ciasnego biura przy Poppins Court. A niech to wszyscy diabli! Był pewien, że zdołał zapobiec temu szaleństwu. Kiedy wiosną widział się ze stryjem, dał mu jasno do zrozumienia, że nie zależy mu na jego pieniądzach, i zasugerował inne rozwiązania. Niestety, jak się okazało, żadne z nich nie przypadło stryjowi do gustu. (Fragment).