Teofil Trzciński

Pozostał w pamięci przyjaciół i znajomych jako uroczy starszy pan ze złotą brodą, znakomity kompan i smakosz, gawędziarz i kpiarz. Zadziwiał swoją kulturą, rozległą wiedzą, znajomością wspólczesnych prądów europejskiej myśli i sztuki, przysłowiową wręcz pamięcią. Z temperamentu sangwinik nie grzeszył jednak pracowitością. Był nieco leniwy, z pewnego arystokratyzmu duchowego, co sprawiło, że zarówno w teatrze jak i historii teatru zdziałał chyba mniej, niż mógł. A przecież mimo to niepodobna mu odmówić tytułu prawdziwego człowieka teatru [fragment z zakrysu biografii].