Jesień patriarchy

Studium wyobcowania i samotności dyktatora, który stracił realną moc decyzyjną i wgląd w najważniejsze sprawy swojego kraju. Teraz jest już tylko starym, coraz bardziej bezradnym, infantylnym, naiwnym, słabym człowiekiem, mamionym i oszukiwanym, karmionym trywialną rozrywką w postaci odpowiednio opłaconych, przebranych w grzeczne mundurki młodych, niewinnych dziewcząt, "portowych dziwek". W tej sytuacji, paradoksalnie, terror wobec rodaków rośnie, przybiera na bezwgledności i brutalności metod, za sprawą wygłodniałych bezpośredniej, realnej władzy, chowających się dotychczas w cieniu przywódcy, odczuwających bezkarność zakompleksionych ludzi, o skłonnościach sadystycznych i perwersyjnych. Stojąc u wrót śmierci, starzec gorzko podsumowuje swoje, pozbawione esencji, a więc miłości, bogactwa wewnętrznego, wrażliwości i empatii, nędzne, wypełnione cynizmem, nieufnością, zbrodniczą polityką życie. Ostateczną klęskę ponosi już po śmierci, gdy "oszalałe tłumy", zamiast współczucia, demonstrują swą niepohamowaną radość, wokół nie wystygłych jeszcze zwłok.