Time

Antologia ta umieszcza w kontekście sztukę, która proponuje alternatywy dla modeli linearnego czasu, które leżą u podstaw zarówno kapitalizmu, jak i postępowej nowoczesności. Sztuka współczesna badała tak różnorodne rejestry doczesności, jak „marnowanie i czekanie; regresja i powtarzanie; deja vu i seryjność; niezrealizowana możliwość i bezczynność; niekonsumpcja i kontrproduktywność; spóźnieni i wcześniacy; niespójne i niezsynchronizowane – z których wszystkie są sprzeczne z sekwencjonistycznym czasem i indeksami poślizgów w chronologicznym doświadczeniu”. Podczas gdy teoretycy tacy jak Giorgio Agamben i Mieke Bal proponowali „polichroniczne”, „heterochroniczne” lub „anachroniczne” odczytanie historii, artyści otworzyli pole czasu do tego stopnia, że ​​samo pojęcie współczesności zostaje zakwestionowane.