Siedem preludiów:

Liczne miniatury fortepianowe Mariana Borkowskiego, do których należą preludia, mazurki, trzy miniatury, powstawały w latach 1953–1957, jeszcze przed podjęciem przez niego studiów kompozytorskich w warszawskiej PWSM. Miniatury te odznaczają się typową dla młodych kompozytorów fascynacją twórczością romantyczną, ale posiadają też indywidualny rys, wskazujący na głęboką wrażliwość kompozytora, będącego również pianistą. Miniatury te poprzedziły powstanie ambitniejszych form fortepianowych, pisanych już w okresie studiów, jak Sonata, cykl Wariacji, Toccata, później zaś Fragmenti. Właśnie preludia i wariacje odznaczają się romantycznym i postromantycznym językiem dźwiękowym oraz rozwiązaniami typowymi dla dziewiętnastowiecznej pianistyki, o par excellence wirtuozowskim charakterze. Siedem preludiów przez wiele lat pozostawało w rękopisach. Dopiero 7 października 2019 roku zbiór doczekał się prawykonania przez Marcina T. Łukaszewskiego w sali koncertowej UMFC i w następstwie tej prezentacji został dedykowany wykonawcy. Cykl jest zróżnicowany, oparty na kontrastach tempa, faktury i wyrazu muzycznego. Po preludiach Karola Szymanowskiego może stanowić cenne uzupełnienie repertuaru fortepianowego połowy XX stulecia.