”Trzy początki…”, a co dalej?

Architektura powstaje zwykle gdzieś pomiędzy tym, kim jesteśmy a tym, kim chcielibyśmy być. Być może właśnie dlatego najciekawsze zjawiska w architekturze rodzą się tuż po wielkich przełomach, na fali entuzjazmu i spektakularnych projekcji przyszłości. Wiek dwudziesty obfitował w tego rodzaju wydarzenia. Architektura — rozumiana zarówno jako tworzenie środowiska dla codzienności, jak i widziana jako wielkoskalowa scenografia, mająca być budulcem narodowej tożsamości — za każdym razem odgrywała ogromną rolę w kreowaniu współczesności. Setna rocznica odzyskania niepodległości prowokuje do przyjrzenia się trzem węzłowym momentom dwudziestowiecznej historii Polski. Lata 1918, 1945 i 1989 przyniosły ogromne zmiany na każdej z możliwych do prześledzenia płaszczyzn. Chociaż budynki nowych władz, domy nowego społeczeństwa i świątynie nowej sztuki powstające w tych trzech okresach polskiej historii różniły się fundamentalnie, łączyło je jedno — wiara w możliwość zbudowania nowego świata, w opozycji do tego, co minione. Przyglądając się momentom następującym tuż po przełomach, obserwując nie tylko zrealizowane budynki, ale także śledząc plany tych, które nigdy nie powstały i badając towarzyszący im przekaz medialny – zarysowany zostanie obraz dążeń i przemian polskiej architektury ostatniego stulecia.