Polityka integracji imigrantów w Polsce i Holandii

Integracja imigrantów ze społeczeństwem przyjmującym stała się bardzo ważną kwestią w obliczu problemów związanych z intensywnym napływem imigrantów do Europy. Imigranci spoza Europy, zwłaszcza muzułmańskie mniejszości, zaczęli być postrzegani jako zagrożenie dla narodowej kultury i tożsamości, spójności społecznej, bezpieczeństwa, a także cywilizacji zachodniej. Pojawiły się liczne krytyki dotychczasowych koncepcji polityk integracji, wynikające z przekonania o ich nieskuteczności. W rezultacie, od początku XXI wieku poszczególne państwa zachodnioeuropejskie dokonywały przemian w swojej polityce imigracyjnej i integracyjnej. Państwa pozytywnie nastawione do imigracji, zmieniły swoją doktrynę na zdecydowanie mniej liberalną. W Polsce kwestie związane z integracją imigrantów długo nie zyskiwały zainteresowania władz krajowych z powodu marginalnej skali imigracji i braku silnych napięć adaptacyjnych. W rezultacie, Polska nie posiada dziś spójnej i kompleksowej koncepcji polityki integracji imigrantów. Zestawienie zagadnień polityki integracyjnej zarówno na gruncie polskim jak i holenderskim wydaje się szczególnie interesujące. W Polsce bowiem, nieposiadającej długich doświadczeń z przyjmowaniem imigrantów, kwestia ta omawiana jest stosunkowo od niedawna i wynika stąd, że Polska – dotychczas postrzegana jako kraj emigracji – stała się w ostatnich latach państwem docelowych migracji, głównie ze Wschodu. Holandia zaś przez dziesięciolecia prowadząca politykę „otwartych drzwi” i tolerancji wobec masowo przybywających imigrantów spoza Europy, na początku XXI wieku zmieniła swoje podejście na zdecydowanie mniej liberalne. Autorki omawiają też kwestie dotyczące bezpieczeństwa całej Europy, ze szczególnym uwzględnieniem państw Unii Europejskiej. Autorki w przekonującym stopniu ukazały jak wiele nieścisłości, niedoskonałości czy nawet zaniechań zostało poczynionych w europejskim podejściu do migracji, migrantów i integracji.