W drodze

Przedstawiając podróż autobusem przez miasto, Jerzy Nowosielski wpisuje się w tradycję obrazowania podróżnych we wnętrzu busów, obecną w polskim malarstwie po 1945 r. O ile jednak liczne przedstawienia szoferów Andrzeja Wróblewskiego czy Autobus (1959‑1961) Bronisława Wojciecha Linke są aluzją do bieżącej sytuacji społeczno-politycznej w komunistycznej Polsce, o tyle na płótnie Nowosielskiego banalną rzeczywistość przenika nastrój metafizycznego skupienia. Duże płaszczyzny jednorodnych, żarzących się od wewnątrz barw, uproszczona figuracja oraz kontury obrysowujące wnętrze autobusu, sylwety pasażerów i widoczne za oknami budynki odrealniają codzienną sytuację. Nastrój kompozycji bardzo dobrze uzmysławia odbiorcy, że twórczość Nowosielskiego cechuje oryginalne połączenie wschodniej i zachodniej tradycji artystycznej. Ważną inspiracją dla malarza jest teologia prawosławna oraz ikona, obraz sakralny wyrosły z kultury bizantyjskiej. Jednocześnie jednak Nowosielski odwołuje się także do sztuki nowoczesnej, zwłaszcza zaś do samodzielnie zinterpretowanej estetyki surrealizmu.