Płyń pieśni moja

Jak dowodzą relacje prasowe sprzed lat, Stanisław Niewiadomski – choć dziś niemal zapomniany – był jedną z najbardziej znaczących postaci polskiego życia muzycznego kilku dekad z końca XIX i początku XX wieku […].Napisał m.in. dwie symfonie, utwory fortepianowe, ale największe znaczenie w jego twórczości odegrały solowe pieśni z akompaniamentem fortepianu, zazwyczaj ujmowane w zbiory i cykle, oraz chóralne i solowe opracowania melodii ludowych, staroszlacheckich, żołnierskich i religijnych. Duża część utworów wokalnych Niewiadomskiego ukazała się drukiem za życia kompozytora, głównie we Lwowie. Szybko zyskały ogromną popularność wśród odbiorców i zapewniły ich twórcy sławę największego pieśniarza po Stanisławie Moniuszce. Czym zjednywały sobie wykonawców i słuchaczy? Romantyczną w środkach harmonią, rytmami polskich tańców narodowych (mazur, oberek, kujawiak, krakowiak) i nade wszystko melodyką, która u Niewiadomskiego stanowi główny środek wyrazu. Melodia, złożona z ekspresyjnych fraz zespolonych z tekstem, znajduje zawsze wsparcie i wzmocnienie w partii fortepianu, efektownej brzmieniowo, niekiedy ilustracyjnej. Aleksandra Bęben