Podstawy teorii treningu sportowego

Wiedza o sporcie i treningu ciągle się rozwija. Wiemy coraz więcej o funkcjonowaniu ustroju człowieka, potrafimy coraz mądrzej i bardziej efektywnie kierować jakże złożonymi procesami adaptacji wysiłkowej, wieńcząc dzieło wysokim stanem wytrenowania. Wciąż padają rekordy i przesuwane są "granice ludzkich możliwości". Wzrasta stopień trudności i złożoności tych dyscyplin, w których liczy się piękno ruchu, wygrana w bezpośrednim kontakcie czy w grze. Wszystko to podnosi atrakcyjność sportu, modę na jego uprawianie (w różnych, niekoniecznie wyczynowych formach), przyciąga na stadiony i przed telewizory coraz więcej obserwatorów. Te niezwykłe osiągnięcia są wytworem bardzo wielu czynników. Doskonałości i talentu człowieka, dobrodziejstwa natury i okoliczności, organizacji i pomocy ze strony nauki oraz techniki. Nic jednak nie staje się samoistnie. To trening czyni mistrza. Tylko bardzo żmudna, wieloletnia praca - mądra i konkretna prowadzi ku wyżynom. Teoria treningu szczególnie wnikliwie odnosi się dzisiaj do pierwszych etapów kariery sportowej - szkolenia dzieci i młodzieży. Myśl przewodnia jest tu jednoznaczna: sport młodocianych jest funkcjonalną składową sportu wyczynowego. Nie można traktować go w oderwaniu, lecz tylko w aspekcie stopnia osiągnięcia celów etapowych na drodze do mistrzostwa sportowego w wieku dojrzałym. Stawia to przed treningiem określone wymagania w zakresie stopniowego, wszechstronnego, a później ukierunkowanego kształtowania potencjału ruchowego - przygotowania do późniejszej specjalizacji w wybranej dyscyplinie czy konkurencji.