Diabeł naszego czasu:

Jest to książka o naszych nadziejach, szansach i złudzeniach, o honorze i wierności. A także o własnym marzeniu, za którym – jak u Conrada – trzeba iść „usque ad finem” . Michnik poszukuje polskiego utraconego czasu. Jego ojczyzna to przestrzeń wolności zdobywana solidarnym wysiłkiem, o formule na tyle szerokiej, że jest w niej miejsce i na prawosławną cerkiew, i na katolicki kościół, i na protestancką kirchę, i na synagogę, i na meczet. I to wszystko razem jest dopiero Polską”. (…) Na kartach tej książki Michnik jest więc stale w podróży: przemierzając obszar Europy Środkowo-Wschodniej, konfrontuje doświadczenia polskie z sukcesami i porażkami innych. W tych zaś spacerach i rozmowach – moskiewskich, sofijskich, berlińskich, belgradzkich – występuje zawsze jedno słowo klucz: „przyjaciel”. I nic dziwnego: wszystkich nas, obywateli tej części kontynentu, łączy przecież wspólnota losu, wszyscy jesteśmy – jak Władimir Bukowski – ludźmi nie z obozu prawicy, ani z obozu lewicy, lecz z obozu koncentracyjnego…