Anatomia obrazu:

Anatomia obrazu to swoiste credo dotyczace twórczego warsztatu autorki, przynajmniej na aktualnym etapie jej artystycznej ewolucji. Stanowi on językową ilustrację do załączonych obrazów, ułożonych w malarski cykl, zatytułowany "Struktury miasta". Cykl można rozważać przynajmniej z dwu punktów widzenia. Jeden z nich to godny pochwały sam fakt utrwalenia na płótnie i zatrzymania w czasie aktualnych widoków Trzcianki i niedalekiego Runowa, oraz Siedliska. Drugi aspekt - równie ważny - dotyczy technik malarskich stosowanych w jej malarstwie miejskich przestrzeni. To właśnie im został poświęcony pilotujący tekst, pełen technicznych instrukcji i fachowych wyjaśnień. Cechuje go przedmiotowe znawstwo, a także poprawny i dostępny dla czytelnika język i styl pisarski. Autorka wskazuje na źródła inspiracji w swojej dziedzinie sztuki i w swej metodze artystycznej ekspresji, nacechowanej najczęściej połączeniami przestrzeni i kolorów. Wskazuje w tym względzie na takich jak: P. Bruegel, C. Monet, W. v. Gogh, a nawet odwołuje się, co niezwykle interesujace, do F. Chopina i do "przestrzeni w jego fakturze muzycznej". Autorka mierzy się także z zagadnieniem filozoficznym, jakim jest prawda - tu w rozumieniu prawdy artystycznej, a jeszcze dokładniej i zgodnie z jej malarską metodą - "prawdy optycznej". Nie jest to prawda w sensie "klasycznym", lecz "optyczna wrażliwość oka". tak pojmowaną prawdę można zaklasyfikować do "prawdy" pragmatycznej, która - np. według W. Jamesa, ale także w rozumieniu polskich pragmatystów, chociażby W. M. Kozłowskiego - nie jest wytworem intelektu, lecz "dążeniem do harmonii z rzeczywistością na drodze uczucia". Całość uznaję za ciekawy i dobry projekt edycyjny, stanowiący umiejętną syntezę cyklu obrazów oraz objaśniającego tenże cykl tekstu. Prof. zw. dr hab. Bolesław Andrzejewski