Pochwała głupoty

"Pochwała głupoty" to dzieło napisane przez holenderskiego humanistę Erazma z Rotterdamu w 1509 roku i wydane dwa lata później, które stało się bestsellerem w renesansowej Europie. Autor ukazuje w nim głupotę jako uniwersalne źródło ludzkiego zadowolenia, mądrość zaś jako stan prowadzący człowieka do cierpienia i przedwczesnej śmierci. Satyryczny charakter utworu wzmacnia to, że odwróceniu wartości towarzyszy zestaw głębokich, ponadczasowych prawd o naturze ludzkiej. W tej pełnej ironii i złośliwości narracji pracy Erazm krytykuje nie tylko ludzką głupotę, ale także hipokryzję, arogancję, cynizm oraz rozwiązłe obyczaje społeczeństwa, a zwłaszcza kleru. Swoją krytyką oraz ironicznym tonem zmusza czytelnika do refleksji nad własnymi wyborami, postawami i wartościami. "Pochwała głupoty" to dzieła ponadczasowe, wydawane i czytane od pięciu wieków.