Securitologiczna panorama bezpieczeństwa

Praca (...) wpisuje się w kontynuację paradygmatu securitologii jako najnowszej dyscypliny naukowej penetrującej systemowo bezpieczeństwo podmiotowe, przedmiotowe i procesualne oraz metody prakseologiczne jego kształtowania. Jest to penetracja poprawna merytorycznie, która trafnie zakreśla securitologiczną panoramę bezpieczeństwa – panoramę, w której daleką perspektywę zarysowują relacje USA z Unią Europejską, bliższą zaś architektura bezpieczeństwa wzdłuż wschodniej flanki NATO i nadzór nad procesami migracyjnymi szczególnie w Polsce, i wreszcie, najbliższą, kontrola i troska demogrąficzna oraz system kontroli i ochrony ludności cywilnej w Polsce. Panoramę tych perspektyw (dalekiej, bliższej i najbliższej) zabarwia tło tworzone przez cyberprzestrzeń, cyberbezpieczeństwo i bezpieczeństwo informacyjne, które należą do uniwersalnych i coraz ważniejszych instrumentów wpływu na bezpieczeństwo i jego kontrolę. I wreszcie, pogrubienia w tej panoramie eksponują rolę hipotez, etycznego marketingu (niezmiernie ważnego we współczesnych społeczeństwach sprzedaży, usług i konsumpcji) oraz wizerunku grup dyspozycyjnych niezbędnych w trosce o bezpieczeństwo i jego kontroli. Tak zarysowana trafna metodologicznie securitologiczna panorama ze swej natury uwzględnia najnowszy stan badań bezpieczeństwa polegający na jego pogłębianiu, poszerzaniu i pogrubianiu oraz upraktycznieniu. Uwzględnienie to składa się na nowy wkład w stan wiedzy na temat bezpieczeństwa i securitologii przez wyeksponowanie uzasadnienia, że jest ono każdą indywidualną pieczą, troską i kontrolą zapewniająca trwanie, przetrwanie i rozwój oraz doskonalenie podmiotów, od jednostki ludzkiej do struktur globalnych wspólnoty ludzkiej; jest identyfikowane z staropolskim przezpieczeństwem czyli uzyskiwaniem czegoś przez pieczę, kontrolę i nadzór oraz aktywną troskę itp. Uzasadnienie to otwiera przestrzeń licznych i nowych zastosowań praktycznych. Z recenzji dr. hab. Janusza Świniarskiego, prof. WAT.