Moja droga...

„Dawni mieszkańcy Kresów Wschodnich, choć już nieliczni, ale żyjący jeszcze pośród nas, w większości niechętnie powracają na ziemie swoich przodków, chociaż w swoich wspomnieniach tęsknią za czasami dzieciństwa spędzonego na Kresach. Niektórzy opuścili je na zawsze. Czasem nie mają też do czego wracać. Często w miejscach, w których mieszkały całe pokolenia Polaków nie pozostało nic, oprócz opuszczonych i zapomnianych mogił pomordowanych bliskich. Z ostatnich lat wojny zostały im dramatyczne wspomnienia, często starannie skrywane przed dziećmi i wnukami. Bardzo rzadko decydują się jednak na opowiedzenie swoich przeżyć. [...] To już ostatni moment, aby te wspomnienia wydobyte z zakamarków pamięci zapisać ku przestrodze potomnych. Jak sami często mówią, można przebaczyć wiele, ale pamiętać trzeba, bo pamięć jest przypomnieniem i przestrogą przed rzeczami, które już nigdy nie powinny się powtórzyć". (Arkadiusz Oleksak, Wstęp, fragm.)