Jesion runął dokładnie jak chciałem

Poezja Jana Wacha jest poezją konkretu. Wyrasta z obserwacji rzeczywistości pojmowanej jako zbiór sytuacji prawdziwych, zwykłych, prozaicznych (widok z pociągu, bójka w barze, sytuacja na stacji benzynowej, zbieranie jabłek) i spełnia się w konkluzji ujmującej sens przeżycia, bo też w tym przypadkowym i pozornie bezznaczeniowym inwentarzu budującym doświadczenie tzw. codzienności, potrafi poeta dostrzec inny porządek, ukrytą logikę spraw, wymiar bardziej uniwersalny – zespół praw kierujących i rządzących człowieczą egzystencją.