Marzenia lorda Trevethowa

Ten przystojny, ciemnowłosy mężczyzna pragnął ją pocałować. Pen poczuła dreszcz podniecenia. Przeczytała tyle powieści, że potrafiła to dostrzec. Spuszczone powieki, spojrzenie utkwione w czyichś ustach. To nieomylne znaki. Ale pokonała go własnym językiem. A może powinna pozwolić, by ją pocałował? Nie, jeszcze na to za wcześnie. Mógłby pomyśleć, że jest łatwa. Przecież dopiero się poznali, a ona i tak złamała już wiele zasad: rozmawiała z nieznajomym, spacerowała z nim, przyjęła od niego jedzenie, bezwstydnie flirtowała, rzucając złośliwe uwagi, które do tej pory tylko ćwiczyła w myślach, a na koniec przyjęła fałszywe imię. Nazwał ją Em, ale gdy to powiedział, wyobraziła sobie, że chodzi o „M”. Jak na przykład magia. Może zechce ją pocałować jeszcze raz, gdy będą się znali trochę dłużej. Chyba zdołałaby się wtedy odważyć. Było coś niestosownie intrygującego w myśli, że mogłaby zostać dziś pocałowana; byłby to jej pierwszy pocałunek, w dodatku od spotkanego na jarmarku wysokiego, przystojnego, ciemnowłosego nieznajomego. (Fragment).