Dyskurs wojny jako dyskurs pomocy:

Autor podjął się analizy dyskursu towarzyszącego tzw. nowym wojnom, do których dochodzi po zakończeniu zimnej wojny. To wojny nietradycyjne, w których często nie ma podziału na agresora i ofiarę, ale jednak są działania wojenne, ofiary, zniszczenia. Trzeba je jakoś uzasadnić, także wtedy, gdy siły używa się w dobrej wierze (były takie przypadki), bo wojny toczą też kraje demokratyczne, w których opinii publicznej nie można ignorować. Podejmuje się próby jej formowania, by uzyskać przychylność dla wojny, która nie jest prowadzona w obronie własnej. Autor nie miał już szansy uwzględnić najnowszej wojny Rosji, ale jego wcześniejsze ustalenia i tu się dobrze odnajdują. (prof. dr hab. Roman Kuźniar) Główną kategorią analityczną Marcina Poletyły jest dyskurs. W tej perspektywie badawczej fenomen wojny uwikłany jest w językowe i retoryczne środki opisu. Walka ideologiczna to walka o narzucenie swojego języka, czyli władzy nadawania znaczeń oraz definiowania sytuacji, wskazywania priorytetów, głównych odpowiedzialnych, często kozłów ofiarnych, czarnych Piotrusiów. Przeciwstawne narracje prezentują określone perspektywy aksjologiczne, skrywające interesy grupowe, tym samym koncentrują się na odmiennych aspektach opisywanej rzeczywistości. (prof. dr hab. Tadeusz Klementewicz)