Bliskowschodnia polityka Rosji

Rosyjska interwencja wojskowa w Syrii, rozpoczęta jesienią 2015 roku, wywołała falę komentarzy głoszących, że Rosja odzyskała pozycję wielkiego mocarstwa na Bliskim Wschodzie. Celem niniejszego tekstu jest po pierwsze ustalenie, na czym polega rosyjska mocarstwowość na Bliskim Wschodzie, a po drugie rekonstrukcja motywów, jakimi kieruje się Kreml w swojej polityce bliskowschodniej. Pierwsza część pracy stanowi próbę określenia miejsca polityki bliskowschodniej w globalnej polityce zagranicznej Kremla oraz zidentyfikowania rosyjskich priorytetów w regionie. Część druga pokazuje ewolucję polityki bliskowschodniej postsowieckiej Rosji, zwracając uwagę z jednej strony na jej rosnące zaangażowanie w regionie, a z drugiej na instrumentalny charakter tego zaangażowania. Ze względu na to, że od jesieni 2015 roku interwencja wojskowa w Syrii stała się centralnym elementem rosyjskiej polityki na Bliskim Wschodzie, analizie jej przyczyn i celów jest poświęcona część trzecia tekstu. W części czwartej i piątej analizowana jest polityka Rosji wobec dwóch najważniejszych z jej punktu widzenia regionalnych partnerów – Turcji i Iranu. Część szósta to próba charakterystyki instrumentów, za pomocą których Rosja zbudowała swoją pozycję w regionie, a także dokonania bilansu rosyjskiej polityki bliskowschodniej i identyfikacji wyzwań, które przed nią stoją.