Torvaldo i Dorliska

Tradycyjna w dobrym tego słowa znaczeniu inscenizacja, bardzo dynamicznie poprowadzona pod względem reżyserskim. Opera, choć obsadowo dość kameralna, nie mieści się w małym teatrze w Pesaro i akcję sceniczną wyprowadzono na proscenium umieszczone przed kanałem dla orkiestry. Torvaldowi reżyser nakazał nawet wychodzić z lochu, który umieszczony został w kanale, a innym protagonistom wędrować między publicznością i po bocznych podestach. Bardzo ożywia to inteligentnie, naturalnie i spójnie wyreżyserowaną akcję. Śpiewacy doskonale radzą sobie z zadaniami aktorskimi i odchodzą od standardowego grania "operowego" -- stwarzają niezwykle żywe postaci. Mistrzem wybijającym się ponad innych jest oczywiście Bruno Pratico` w półkomicznej partii Giorgia. Całe wykonanie stoi jednak na dobrym, wyrównanym poziomie i poprowadzone jest poprawnie w rossiniowskim, choć może nie nazbyt szybkim stylu i tempie.