Opowieści wuja z Zacisza

„Po śniadaniu Wuj postanowił wyjść na spacer. Rychło przekonał się, że do zwiedzania ma niewiele, a zginąć można tu tylko wieczorem. Szosa radzymińska i przy niej biegnące tory ciuchci wytyczały kierunek i położenie sadyby bardzo dobrze. Co pół godziny radzymiński ekspres wtaczał się na mijankę na Zaciszu. Wuj dziwił się, że taki mały parowozik, na jeszcze mniejszych kółkach, ciągnie cztery, a czasem nawet więcej wagonów. W podziw wprawiało go, gdy przy mijaniu obie kolejki narobiły aż tyle hałasu, a jeszcze więcej dymu. Dym przykrywał całą stację. Gdy opadał na ziemnym peronie, odsłaniał parę babin z tłumokami i bańkami od mleka. Co młodsi i odważniejsi dawali nura w tę zasłonę dymną i szybciej wydobywali się z opresji. Z sadzą z kominów nie było żartów: i brudziła, i potrafiła boleśnie wbić się w oko."