Wszechobecność filozofii

Niniejsza książka powstała jako rezultat głębokiego niepokoju wywołanego rugowaniem filozofii z nauczania na poszczególnych Wydziałach wyższych uczelni. W rezultacie potęguje się warstwa inteligencji o wąskich horyzontach myślowych. Ta negatywna zmiana w nauczaniu jest rezultatem systemu bolońskiego, a także decyzji kolejnych ministrów edukacji. Niepokój budzi niedouczone społeczeństwo. Łatwiej jest manipulować świadomością takich jednostek i zyskiwać ich uległość. Służą temu rozmaite media. Wiedza naukowa, bogato rozgałęziona w naszych czasach, wywodzi się z filozofii. Jej geneza spowodowana była zdziwieniem zjawiskami przyrody, które niepokoiły i chęcią wyjaśnienia ich przy pomocy rozumu. Początkowe objaśnianie świata przez odwoływanie się do bóstw, stało się w jakimś momencie niewystarczające. W starożytności nie było innej nauki niż filozofia. Obejmowała ona całość wiedzy o świecie. W średniowieczu pod wpływem chrześcijaństwa uznano filozofię za naukę podległą teologii. Przez piętnaście wieków – aż do epoki odrodzenia – panowało niepodzielnie w Europie chrześcijaństwo i zarazem filozofia chrześcijańska. Tomasz z Akwinu, jeden z najwybitniejszych przedstawicieli czasów średniowiecza, dokonał syntezy filozofii Arystotelesa i chrześcijaństwa. 1879 roku Watykan uznał jego filozofię za naukę Kościoła Rzymskokatolickiego. Wszystkie nurty filozoficzne czasów średniowiecza też były eklektyczne, to znaczy powstały w rezultacie syntezy filozofii mędrca lub mędrców starożytności oraz chrześcijaństwa. W kolejnych wiekach rozwijały się nauki przyrodnicze, a znacznie później wiedza humanistyczna została uznana za naukę. Stopniowo, począwszy od epoki odrodzenia, zaczęły się wyłaniać z filozofii poszczególne nauki. Ten proces trwa nadal. Przykładem wyrazistym może być wyodrębnienie się psychologii z filozofii, które ostatecznie instytucjonalnie nastąpiło w połowie XX wieku.