Ennio

Dokument Giuseppe Tornatore o twórczości zmarłego w 2020 roku Ennia Morricone w swoim krótkim opisie może przypominać flaki z olejem. Niech jednak nikogo nie zrazi nieporęczny 150-minutowy format, konwencjonalność gadających głów i poprawna chronologia biografii żyjącego dziewięć dekad kompozytora. Czasem o wartości filmu nie muszą świadczyć artystyczne ekscesy reżysera. W "Ennio" autor "Cinema Paradiso" (współpracownik Morricone przez blisko trzy dekady) ukrywa się za kamerą i słucha. Słucha artysty, jego dzieła i tego, co o tym dziele mówią inni. Hołd dla kompozytora o wielu muzycznych obliczach przeradza się w wirtuozersko zmontowaną, cudownie meandrującą, nie tylko gadaną, lecz obfitującą w dynamiczne archiwalia i opatrzoną wypowiedziami mistrzów X muzy opowieść o (pop)kulturze ostatniego półwiecza, lekcję historii kina i stymulujące ćwiczenie z analizy muzyki filmowej. Uderza przy tym prosto w serce: jako źródło nostalgii przypomina o emocjonalnej potędze obrazów pożenionych z dźwiękiem.