Trędowaci:

"Dłonie Stefci rozprostowały się i konwulsyjnym jakimś ruchem wygięły na boki, przy czym różaniec wysunął się z nich i opadł na kamienne kafle z grzechotem. Zmarła rozwarła oczy i pokazały się piękne jej źrenice pełne bólu i najwyższego przerażenia. Chyba nie zdawała sobie jeszcze sprawy z tego, co się też właściwie stało. Pioruny waliły teraz wokół świątyni, która tyle burz i naporów przetrwała, jakby pragnąć, by się zapadła pod ziemię. (...)Stefcia dotknęła dłońmi tętniących skroni i szepnęła w czarownym zapamiętaniu: - Ja... żyję! Jak pięknie jest żyć!" Zaskakująca kontynuacja "Trędowatej", w której okazuje się, że Stefcia Rudecka.... żyje!!!!!