Ściągaczki z szuflady Pana Boga

Dla tych, którzy o Józefie Mackiewiczu wiedzą przede wszystko to, że był pisarzem politycznym, o "kontrowersyjnej" (czytaj: niewłaściwej) biografii i poglądach ("zoologiczny antykomunista"!), lektura "Ściągaczek z szuflady Pana Boga" będzie z pewnością sporym zaskoczeniem. Myślę też, że przekona ich ona, że autor "Drogi donikąd" był nie tylko jednym z najwybitniejszych polskich prozaików XX wieku, ale też że w jego dorobku kryją się skarby, o których często nie wiedzą nawet jego zagorzali wielbiciele. Tak jest właśnie ze "Ściągaczkami z szuflady Pana Boga", zbiorem dziesięciu opowiadań Mackiewicza wybranych z wydanego jeszcze w 1936 roku tomu 16-go między trzecią i siódmą oraz opublikowanego na emigracji zbioru "Pod każdym niebem". I tu od razu pierwsze zaskoczenie: Mackiewicz jako nowelista, i to od razu najwyższej klasy! Zdumiewa najpierw różnorodność odmian tej nowelistyki. Mamy tu autobiograficzną gawędę, obyczajowy obrazek z życia prowincji, miłosną balladę, quasi-kryminalny reportaż, klasyczne opowiadanie, wreszcie – najbardziej zdumiewające – fantastyczną humoreskę filozoficzną oraz groteskową parabolę. [Maciej Urbanowski]