Dziennik bulimiczki

Dla narratorki dziennika (Izy) był to narastający rozdźwięk między jej predyspozycjami i możliwościami a presją oczekiwań otoczenia. Ignorowana przez rodziców skupionych na młodszej, bardziej udanej córce, wyśmiewana przez rówieśników z powodu nadmiernej tuszy, z coraz niższą samooceną, w chwili buntu postanowiła udowodnić światu, że też jest coś warta i przynajmniej schudnąć. Zastosowana drakońska dieta zaczęła przynosić rezultaty, a z nimi uznanie i popularność szczuplejącej dziewczyny, ale pojawiły się też ataki obsesyjnego głodu i stopniowa utrata kontroli nad własnym organizmem i postępowaniem. Jednak dopiero przylapana na kradzieży jedzenia w sklepie bohaterka zrozumiała, że wpadła w uzależnienie i nie potrafi już poradzić sobie z własnym życiem. Na szczęście znalazła się mądra babcia, która wskazała dziewczynie drogę do wyzdrowienia. Książka jest dość nieporadna i w warstwie narracyjnej, i w sztucznych dialogach, wiele tyrad bohaterów brzmi pretensjonalnie i niewiarygodnie, ale poruszony problen wart jest zainteresowania czytelniczek. Według uznania.