Dwa prezenty dla lorda Lovella

W domu ktoś był. Nawet w mroźnej ciemności grudniowej nocy Honora Blake mogła to wyczuć. Ze snu wyrwał ją instynkt nakazujący czujność, ale nie była przestraszona. Odwagą dorównywała każdemu mężczyźnie, miała też pistolet skałkowy na stoliku nocnym. Była doskonałym strzelcem. Nauczyła się strzelać już w dzieciństwie, które spędziła w cieniu gór Blue Ridge w Wirginii. Trafienie niedźwiedzia z odległości dwudziestu kroków czyni cuda z odwagą dziewczyny. Honora leżała nieruchomo, wytężając słuch, by wyłapać kolejne charakterystyczne skrzypienie nierównych desek podłogowych. Zazwyczaj ten stary, zmęczony dom, który przyprawiał ją o rozpacz, sprawiał same kłopoty – dach przeciekał, a drzwi były wypaczone – ale dzisiejszej wszystkie dźwięki były jej sprzymierzeńcami, pomagały śledzić kroki tego, kto poruszał się na dole. Pomyślała z irytacją, że intruzi nawet nie próbują zachowywać się cicho. Czy byliby tak bezczelni, gdyby nadal miała męża? Czy sądzili, że samotna kobieta jest zbyt słaba, by rzucić im wyzwanie? Jeśli tak właśnie myślą, to czeka ich niespodzianka. Ktokolwiek skrada się po jej włościach, wkrótce będzie żałował swego postępku. Żałobne zawodzenie wiatru za oknem zagłuszyło lekkie kroki Honory, która zsunęła się z łóżka i narzuciła szal na koszulę nocną. Jej ręka była stabilna, gdy w świetle księżyca sprawdzała, czy pistolet jest nabity. (Fragment).