Obrona szaleństwa

"Obrona szaleństwa" to idealny tytuł książki Woody`ego. Już po przeczytaniu kilku pierwszych linijek czytelnik wie, że autor nadał właśnie taki tytuł... w obronie swojego geniuszu, a jakże! Nie starajmy się jednak - my, śmiertelnicy - pojąć, o co właściwie chodziło poczciwemu Allenowi. Zapewniam, że jest kilka fragmentów, w których nawet najwierniejsi fani będą się zastanawiać, co autor miał na myśli. I daję pół swojej biblioteczki (a mam ją sporą), że nie odgadną. Macie więc szansę, Drodzy Czytelnicy, poznać przeróżnych bohaterów - m.in.: chasydzkich rabinów, poszukującą Boga panteistkę, członków amerykańskiej mafii. Bohaterowie to różni i różne są ich problemy: jąkała jąka się na piśmie, Drakula nie chce oglądać zaćmienia słońca, a dwóch szachistów pisząc do siebie listy próbuje ustalić, który z nich wygrał partyjkę. Allen opowiada niektóre historie na nowo - van Gogh okazuje się dobrym malarzem i świetnym dentystą, Hiob kłóci się z Bogiem, a głównym problemem Hitlera są jego włosy. Jest tu w sumie kilkadziesiąt postaci zaprezentowanych w czterdziestu sześciu opowiadaniach. Nie ma żadnego motywu wspólnego, który połączyłby przedstawionych bohaterów - poza tym, że każdy z nich jest wytworem rozbrykanej wyobraźni Allena. Opowiadania są krótkie, idealne do przeczytania podczas jazdy autobusem czy w trakcie nudnych zajęć i nie wymagają dodatkowego wysiłku intelektualnego. Jeśli więc, Drodzy Czytelnicy, spodziewacie się głębokich przemyśleń i intelektualnego wycisku, możecie się rozczarować.