Hommage à Paul Caro

Paul Caro (1859-1914). Sonata na skrzypce i fortepian op. 2; Trio fortepianowe op. 8; Sonata na wiolonczelę i fortepian op. 42.Trzy utwory Caro – Sonatę na skrzypce i fortepian op. 2, Trio fortepianowe op. 8 oraz Sonatę na wiolonczelę i fortepian op. 42 – przybliżają nam skrzypek Michał Marcol, wiolonczelista Krzysztof Karpeta i pianistka Monika Kruk. Właśnie tej pianistce – kameralistce zawdzięczamy ogromną otwartość na nowe muzyczne ścieżki i inicjatywę towarzyską, by dobrać zespół wykonawczy do nagrania płyty, po zainteresowaniu tematem przez dr Drożdżewską. W ten sposób otrzymujemy światowe prawykonanie płytowe wybranych utworów Paula Caro. Kompozytor jest spadkobiercą późnoromantycznego języka wywodzącego się wprost z solidnego warsztatu twórczego Antona Brucknera, którego studentem był w Wiedniu w latach 80. XIX stulecia. Ten język jest bardzo melodyjny, ale i ekspresyjny, gęsty harmonicznie i bogaty emocjonalnie. Utworów Paula Caro po prostu świetnie się słucha. Są też skonstruowane na znanych w muzyce, solidnie wypracowanych zasadach formalnych planu sonatowego, z niewielkimi tylko odchyleniami typowymi dla myślenia późnego romantyzmu, gdy chętnie pozwalano sobie na różne odstępstwa od reguł. Osią płyty jest Trio fortepianowe op. 8 – utwór będący dowodem wdzięczności kompozytora dla swojego mistrza Antona Brucknera. Jest interesującym przykładem na opanowanie różnych technik kompozytorskich, jak i dużą wyobraźnię muzyczną, zasobny język melodyczny i rytmiczny twórcy. Trio jest wykonane ze swadą i bardzo przejrzyście prowadzonymi głosami poszczególnych instrumentów. Każdy z głosów ma coś ważnego do powiedzenia a razem tworzą piękną kameralną całość. W ten neoromantyczny klimat pozwalają zanurzyć się również i dwa pozostałe utwory. Sonata na skrzypce i fortepian op. 2 została zadedykowana innemu wiedeńskiemu mistrzowi Paula Caro –Antonowi Doorowi, u którego kształcił się na fortepianie, natomiast o Sonacie na wiolonczelę i fortepian op. 42 wiemy, że została wydana w 1910 r., cztery lata przed śmiercią artysty. Tu także muzyka przepełniona jest ekspresją i bogactwem środków harmonicznych.