Fonetyka polska:

Maria Dłuska (ur. 24 marca 1900 w Kursku, zm. 30 marca 1992 w Rząsce pod Krakowem) - polska polonistka, językoznawca i teoretyk literatury. Siostra polskiej malarki i projektantki Janiny Dłuskiej. Zajmowała się badaniami nad polską fonetyką, prozodią i wersyfikacją. Wydatnie unowocześniła metodologię tych dziedzin w Polsce. Jej studia Prozodia języka polskiego (1947), Studia z historii i teorii wersyfikacji polskiej (t. 1 - 1948, t. 2 - 1951), Próba teorii wiersza polskiego (1960, wyd. 2. rozsz. 1980) należą do klasyki polskiej poetyki. Specjalnością Dłuskiej była wersologia (teoria i historia form wierszowych), choć po 1962 coraz więcej miejsca w jej pracach zajmowała interpretacja konkretnych utworów poetyckich (przyczynił się do tego osobisty kontakt z Kazimierzem Wierzyńskim). Teksty tego typu złożyły się na jej ostatnią książkę, Studia i rozprawy, t. 3 (1972). Pracowała w Polskiej Akademii Nauk oraz na trzech uniwersytetach: w Krakowie, Lwowie i Lublinie (KUL). Twórca Katedry Teorii Literatury na UJ (na początku pod inną nazwą - najpierw był to Zakład Nauk Pomocniczych, potem Zakład Stylistyki, Wersyfikacji i Nauk Pomocniczych, potem Poetyki i Nauk Pomocniczych). Do najwybitniejszych uczniów Dłuskiej należą: Zdzisława Kopczyńska, Lucylla Pszczołowska, Stefan Sawicki, Adam Kulawik, Tadeusz Kuryś, Zbigniew Siatkowski, Stanisław Balbus.