Szczurowisko

Mówi Wojnarowski: Kolega przysłał mi cytat z Facebooka, gdzie użytkowniczka wspomina, jak przed laty spędzała wakacje u p. Kazusiak i jej córki, w których mieszkaniu miała pokój p. Esse. „Obok mieszkali śp. państwo Wojnarowscy z synem. Syn tam chyba mieszka do dzisiaj.” Tym synem byłem ja, bo mój brat urodził się po naszej przeprowadzce do Nowego Konina. Kolegę rozbawiło przypuszczenie, że ktokolwiek mógłby jeszcze mieszkać w kamienicy, która od środka jest większą ruiną niż na zewnątrz. Ale ja pomyślałem: „Coś w tym jest!”. Jakaś część mnie być może wciąż tam mieszka, jak część każdego z nas pozostaje na zawsze w krainie dzieciństwa. Nie pamiętam p. Esse, choć podobno codziennie się z nią stykałem. Umarła, gdy miałem trzy lata. Pamiętam jej pokoik, pełen czarodziejskich dla mnie sprzętów. Po jej śmierci czasem mnie tam wpuszczano, żebym się czymś zajął i nie przeszkadzał dorosłym. Rozkładałem sobie ołowiane żołnierzyki, właziłem na czworakach pod meble, słuchałem niezrozumiałych dla mnie rozmów dorosłych za ścianą i oglądałem świat z perspektywy „przypodłogowej”. Gustaw Flaubert – zapytany o pierwowzór bohaterki jego powieści – odpowiedział słynnym zdaniem: „Madame Bovary to ja!”. Parafrazując jego słowa, mógłbym więc powiedzieć o bohaterze „Szczurowiska”: „Siwy to ja!”.