Dzieci Arbatu:

„Kolumna Saszy przechodziła bardzo blisko Mauzoleum. Na trybunach stali jacyś ludzie, attaches wojskowi w operetkowych mundurach, nikt jednak na nich nie patrzył, wszystkie spojrzenia skierowane były na Mauzoleum, wszystkich niepokoiła jedna myśl: czy Stalin tu jest, czy go zobaczą? I zobaczyli go. Twarz z czarnymi wąsami, znana z niezliczonych portretów i pomników. Stał bez ruchu, w nisko nasuniętej na czoło czapce z daszkiem. Ryk narastał. Stalin! Stalin! Sasza tak jak wszyscy szedł nie odrywając od niego wzroku i też krzyczał: Stalin! Stalin! Po minięciu trybuny ludzie wciąż odwracali głowy, oglądali się, ale żołnierze ponaglali ich — nie zatrzymywać się! Szybciej! Szybciej! Koło cerkwi Wasyla Błogosławionego kolumny rozsypywały się, bezładny tłum spływał ku rzece, na most, zapełniał nadbrzeżne bulwary. Na ciężarówki ładowano bębny, trąby, sztandary, plakaty i transparenty. Wszyscy spieszyli się do domów, zmęczeni, głodni, biegli ku Kamiennemu Mostowi, ku Bramie Prieczistienskiej, do tramwajów. W tej samej chwili ryk na Placu Czerwonym osiągnął swoje apogeum, jak grom runął na bulwary — Stalin podniósł rękę i pozdrowił manifestantów." [z okł.]