Drzewo i liść oraz Mythopoeia

"Druga część nie przypadła mi do gustu. Trudno. Natomiast esej "O baśniach" czyta się doskonale. Nie tylko z tego najoczywistszego powodu, czyli faktu kładzenia fundamentów pod refleksję nad gatunkiem fantasy oraz ogólnie fantastyki. Rzeczony esej jest zwyczajnie dobrze napisany. Tolkien rozkłada temat "baśni", "elfów" (w postaci wówczas obowiązującej, czyli stworzeń bardziej przypominających wróżki niż Orlando Blooma ze szpiczastymi uszami), "fantazji", "eskapizmu" na czynniki pierwsze, przekonująco udowadniając, iż fantasy ma rację bytu, jako poważna literatura. Zaskakujące swoją drogą, że arsenał deprecjacji fantastyki (w końcu dzisiaj sci-fi też obrywa) nie zmienił się za bardzo od jego czasów. Angielski pisarz musi więc pomału odpierać zarzuty dziecinności, jedynie rozrywkowej funkcji tej literatury, głupkowatości, nieprzydatności i że od czytania można zbytnio odlecieć w chmury. Wszystko to jest oczywiście nieprawdą, jakimś elitkowaniem, ale z tej całej obrony Fairylandu wychodzi credo Tolkiena. W jego ujęciu fantasy (jako "fantazjować"), to proces tworzenia świata niezwykłego, pełnego magii, ale zarazem koherentnego i prawdopodobnego. To nie dowolne snucie marzeń, a działanie posiadające wewnętrzny rygor, jest to intelektualne wyzwanie dla twórcy takiego świata, świata zresztą stworzonego z niektórych elementów istniejących w naszym. Czytało się z przyjemnością, które nie popsuło nawet końcowe utyskiwanie na technologię:)" / sebasek99, lubimyczytać.pl.