Kartografia solarnych wyobraźni:

Autor wychodzi od analizy doświadczenia upałów jako bezpośredniego przejawu kryzysu klimatycznego, żeby usytuować je na tle sposobów teoretyzowania i estetyzowania ciepła. Następnie dąży do wyodrębnienia zestawu solarnych wyobraźeń: rozważa słońce w ujęciu historycznym poprzez specyfikę jego właściwości fizycznych, jak również w formie kulturowych mitów i praktyk społecznych. W dalszej części przygląda się utopijnemu potencjałowi energii słonecznej: jej ciągłej niedostępności na masową skalę, która sprawiała, że była ona idealnym narzędziem do marzeń o nielimitowanym dostępie do energii, czystego surowca i lepszej przyszłości. W obliczu transformacji energetycznej sugeruje jednak korektę myślenia w kategoriach epokowego przełomu. Zamiast tego zachęca do ujęcia energii słonecznej jako zmieniającego się w czasie splotu technologii, kapitalizmu i natury. Proponuje też etnografie nowego zjawiska: prześledzenie wyobrażeń, oczekiwań, pragnień jednostek i zbiorowości wobec energii słonecznej – tego, jakiej przyszłości z jej wykorzystaniem chcemy dla siebie i innych.