Nowoczesne ikony:

Artykuł prezentuje projekt artystyczny Bartosza Jakubowskiego Haften (2022), multimedialną wystawę, na którą złożyły się portrety osób różnie definiujących się na skali nieheteronormatywności, naciągnięte na płótno i częściowo pokryte haftem. Projekt interpretować można w kontekście innych prac, za pośrednictwem tekstyliów zarówno odnoszących się do wykluczenia i egzystencji osób nieheteronormatywnych w Polsce (Daniel Rycharski, Strachy, 2019), jak i wykorzystujących „robótki ręczne” do tworzenia wspólnotowości i działań opozycyjnych na świecie. Odnosząc się do dwóch klasycznych już antologii dotyczących tematu maski (Maski, 1986; Białe maski/szare twarze. Ciało, pamięć, performatywność w perspektywie postzależnościowej, 2015), esej ten – pisany tak, aby się „nieco strzępił” i tym samym podkreślający związek między tekstyliami a tekstem – wskazuje, że choć w projekcie Jakubowskiego ciała zostają „ubrane” w hafty (typ haftu odpowiada regionowi, z którego się wywodzą bohaterowie prac), to udział w projekcie jest aktem odwagi, zaś akt performatywny splata się tu z oddziaływaniem społecznym.